ΓΙΑΤΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΗΜΕΡΑ;

 

Γράφει ὁ π. Θεμιστοκλῆς Μουρτζανός

Πολλά τά διλήμματα στά ὁποῖα καλούμαστε νά πάρουμε θέση σήμερα. Ἲσως τό πιό σημαντικό εἶναι τό κατά πόσον ἔχει σημασία νά εἴμαστε Ὀρθόδοξοι. Ἡ Ἐκκλησία, ἐκφράζοντας τήν συντριπτική πλειοψηφία τοῦ λαοῦ μας, θεωρεῖ ὃτι ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ συστατικό στοιχεῖο τῆς ταυτότητάς μας καί ἀπαραίτητη προϋπόθεση πολιτιστικῆς καί ἐθνικῆς ἐπιβίωσης μέσα στήν παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Ἀπό τήν ἂλλη, διανοούμενοι πού διαμορφώνουν τό κλίμα στό πολιτικό καί ἰδεολογικό ἐπίπεδο τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας θεωροῦν τήν Ὀρθοδοξία, ὃπως καί κάθε θρησκευτική πεποίθηση, ἰδιωτική ἐπιλογή τοῦ καθενός στήν κοινωνία τῶν πολιτῶν.

Ὁ προβληματισμός σέ ἕνα τέτοιο ζήτημα, ἂν καί φαντάζει καίριος, δέν παύει νά βρίσκεται στό περιθώριο τῆς ἐπικαιρότητας. Δράστες τῆς ἐπιλογῆς αὐτῆς οἱ μεταπράτες τοῦ δυτικοῦ τρόπου ζωῆς (τηλεόραση, μόδα, life-style). Ἀλλά καί οἱ ταγοί τῆς κοινωνίας μας «περί πολλά τυρβάζονται, ἑνός δέ ἔστι χρεία». Ἡ ἀπάντηση, πάντως, πού θά δώσουμε -ἄν τή δώσουμε- θά ὁριοθετήσει καί τό τί εἴδους πολιτική θά ζητήσουμε ἀπό τήν κεντρική ἐξουσία. Γιατί ἄν προτεραιότητα στή ζωή μας ἔχουν τό ἦθος καί οἱ ἱστορικές καί πνευματικές ἀξίες τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσης, τότε σαφῶς ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό πολιτική ἂλλης ποιότητας.

Πηγή : Αγια Μετέωρα

Γιατί νά εἶμαι Ὀρθόδοξος σήμερα; Τί σημαίνει αὐτό γιά τή ζωή μου; Εἶναι ἁπλῶς μία παράδοση τήν ὁποία κρατῶ φολκλορικά ἤ μεταποιεῖται σέ ἦθος πού ἁγιάζει τή ζωή μου; Ζῶ μιά οὐτοπία ἄν ἀγωνίζομαι νά ἔχω τό Θεό στή ζωή μου καί ἀντιστέκομαι στήν ἀποχαύνωση τῆς ἡδονῆς, τοῦ χρήματος, τῆς τηλεοπτικῆς δόξας; Εἶμαι στό δικό μου κόσμο ἄν δέ θέλω γιά τόν ἑαυτό μου νά εἶμαι «σάρκα», δέν ἀρκοῦμαι στό χρήσιμο καί τό ὠφέλιμο, ἀλλά ζητῶ τό πνευματικά ὡραῖο, τήν ἀγάπη γιά τόν συνάνθρωπο καί τό Θεό, ἀγωνίζομαι γιά ἕναν κόσμο στόν ὁποῖο οἱ πνευματικές ἀξίες θά μέ ὁδηγοῦν στόν αὐτοσεβασμό, στήν πάλη γιά τήν ἐσωτερική ἐλευθερία καί θέλω καί ὁ διπλανός μου, ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς, κοινωνικῆς κατάστασης, φύλου, νά ἔχει τό ἴδιο δικαίωμα στή ζωή ὅπως ἐγώ;

Ἕνας ἀπό τούς σπουδαιότερους σύγχρονους λόγιούς μας, πού ἐκοιμήθη πρόσφατα, ὁ Ζήσιμος Λορεντζάτος γράφει: «Ἄν εἶναι νά προκόψουμε σάν λαός, δέν θά μπορέσουμε νά τό κατορθώσουμε μακριά ἀπό τήν πίστη μας καί τή γλώσσα μας. Μονάχα μέσα ἀπό αὐτά τά δυό μπορεῖ νά φυτρώσει κάτι ἀληθινό. Μονάχα μέσα ἀπό αὐτά τά δυό σωθήκαμε ὡς σήμερα καί μονάχα μέσα ἀπό αὐτά θά σωθοῦμε αὔριο. Δέ σωθήκαμε ἀπό τούς λόγιους. Ὅσο τά ψευτίζουμε τά δυό αὐτά, τόσο ἀπομακραίνουμε τή μέρα τοῦ λυτρωμοῦ. Ὃποιος παραβαίνει τό νόμο τῆς φυσικῆς συνέχειας, ἀκρωτηριάζεται».

Πίστη καί γλώσσα ἀποτελοῦν μία ἂλλη πρόταση ζωῆς. Εἶναι ἐκφάνσεις τῆς Ἀλήθειας πού εἶναι ὁ Χριστός, ἀλλά καί διασώζονται στήν Κιβωτό πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι ἡ παράδοση πού βάζει κριτήρια στήν καθημερινότητα, μέ συνέπειες καίριες. Ἀρνούμαστε τότε νά ὑποκύψουμε στήν ἀσημαντότητα πού ἔχει ὡς σημαία της τό θράσος καί τήν ἀναίδεια νά θεωρεῖ τήν ἂποψή της κατεστημένη καί μοναδική. Τόν ὠχαδερφισμό πού ἀκυρώνει τήν ἀγάπη. Τήν ἀνελεύθερη εἰκόνα πού αἰχμαλωτίζει τόν νοῦ στίς ἐπιλογές τῶν ἰσχυρῶν. Τό προσπέρασμα τῆς σχέσης μέ τό Θεό ὡς φονταμενταλισμό. Καί μεταποιεῖται ἡ ζωή μας σέ ζωή γιά τόν ἄλλο, τόν συνάνθρωπο ὡς εἰκόνα Θεοῦ. Πού δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τά ὅποια δικαιώματα γιά νά πράξουμε τό αὐτονόητο ἔναντί του.

Ἡ σιωπή εἶναι πνευματική ἀρετή. Ἐξίσου σπουδαῖος ὅμως εἶναι καί ὁ λόγος. Μάθαμε νά ζητοῦμε ἀπό τήν Ὀρθοδοξία νά ἀσχολεῖται μόνο μέ τήν μεταφυσική τῆς ἄλλης ζωῆς καί τήν θεραπεία τῶν κοινωνικῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἡ κάθε λογῆς ἡγεσία τῆς κοινωνίας προσπαθεῖ νά τήν ὁδηγήσει στή σφαῖρα τοῦ ἰδιωτικοῦ καί τῆς σιωπῆς, γιά νά μήν ἐλέγχονται τά ἔργα της ἀπό τό φῶς. Ὅμως «ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται». Καί ἐπειδή «Πύλαι Ἄδου οὐ κατισχύσουσν τῆς Ἐκκλησίας», ἡ Ὀρθοδοξία θά παραμένει ἐς ἀεί καθρέφτης. Μέ τήν ἐλπίδα ὅτι κάποια στιγμή, ὁ καθένας μας καί ὅλοι μαζί ὡς κοινωνία, θά ἀναγνωρίσουμε τό πρόσωπό μας καί θά ἀναζητήσουμε «τό ἀρχαῖον κάλλος ἀναμορφώσασθαι». Τώρα ὅμως ὄχι φολκλορικά, ἀλλά γνήσια καί αἰώνια