Πηγή:
Πριν ένα χρόνο έφερα στον κόσμο το 2ο παιδάκι μου. Αγόρι!
Είχα μια δύσκολη εγκυμοσύνη, ξινίλες, κράμπες από τον 3ο μήνα… Στην πρώτη εγκυμοσύνη όλα ήταν μια χαρά (και το πρώτο αγόρι είναι, 3.5 ετών σήμερα). Με αγωνια περιμέναμε να έρθει και το τέταρτο μέλος στην οικογένεια!
ΠΗΤ 30 Ιουνίου.
Με πιάνουν πόνοι στις 12 το βράδυ στις 13 Ιουνίου, φτάνουμε στο νοσοκομείο στις 2 και γέννησα 5:40 το πρωί. Σε δημόσιο νοσοκομείο και φυσιολογικές γέννες και τις δυο φορές.
Ο μικρός γεννήθηκε 2.750
Να μην τα πολυλογώ, γέννησα και ήθελα να τον δω. Δεν μου τον έδειχναν. Τον έβαλαν σε θερμοκοιτίδα. Πήγα εγώ πρώτη στο δωμάτιο και μετά τον εφεραν. Ήθελα να τον πάρω αγκαλιά και δεν μπορούσα!
Μου έλεγαν «Σε καμιά ώρα«
Τέλος πάντων, θα περίμενα… Εδώ έκανα 9 μήνες, δεν μπορώ να περιμένω μία ώρα;
Έρχονται οι παιδίατροι για την καθιερωμένη του επίσκεψη, κοιτάζουν το μωρό, κοιτούσαν και εμάς, απορούσαμε με τον άντρα μου γιατί μας κοιτάνε!
Έφυγαν.
Ήρθε ο γιατρός μου και μου λέει «Κοιτάξτε να σας πω… Έχει πρόβλημα το παιδί σας«
Κοιταχτήκαμε και τον ρωτάμε τι έχει.
«Σύνδρομο Down«
Toν ρωτάω «Εσείς δεν το είδατε στην εγκυμοσύνη μου;«
Μου απαντάει «Δεν φαίνονται όλα, υπάρχει 60% να έχει και 40% να μην έχει«
«Πώς προκύπτει το ποσοστό;»
«Γιατί τα ζωτικά του όργανα είναι καλά, ενώ αυτά τα παιδιά συνήθως έχουν διάφορα προβλήματα. Ο μικρός δεν έχει, είναι επιφανειακά τα σημάδια του. Τα ματάκια του, η σχισμή στα πόδια και η γραμμούλα στο χεράκι και είναι υποτονικός«
Την άλλη μέρα περνούν πάλι οι παιδίατροι. Τους ρωτήσαμε τι είναι το σύνδρομο Down, γιατί δεν είχαμε ιδέα, δεν έχει κανείς πρόβλημα από τις οικογένειεές μας και οι εξετάσεις ήταν πολύ καλές.
Είχαμε θετικά μηνύματα εκείνη τη μέρα.
Την 3η μέρα έρχονται άλλοι παιδίατροι. Αφού ετοίμασαν και τα χαρτιά να φύγουμε, γιατί έπεφτε Σάββατο και θα ήταν κλειστή η γραμματεία. Έρχονται, τον κοιτούν από εδώ, τον κοιτούν από εκεί και μας λένε ξαφνικά ότι πρέπει να μεταφερθεί στο Παίδων Αγία Σοφία.
ΤΑ ΧΑΣΑΜΕ.
Φεύγουν, αρχίζω να κλαίω εγώ, ο άντρας μου να παίρνει τηλέφωνα, γιατί ήμασταν μόνοι μας. Μετά από ώρα τον παίρνουν με ασθενοφόρο. Πήγε και ο άντρας μου μαζί.
Φτάνουν, του κάνουν εξετάσεις, εγώ περίμενα να έρθουν να με πάρουν. Με παίρνει τηλέφωνο, μου λέει «Τελικά θα τον κρατήσουν εδώ… Για πόσο δεν ξέρουμε«
Μέρα με τη μέρα κάτι καινούργιο ακούγαμε: τη μια μέρα έπεφταν τα αιμοπετάλια, την άλλη το ασβέστιο… Τον κράτησαν 20 μέρες και τον βλέπαμε 3 φορές την ημέρα για μισή ώρα.
Έφτασε η μέρα που τον πήραμε σπίτι. Βγήκε και από τον καρυότυπο η απάντηση: Τρισωμία 21.
«Έχει σύνδρομο Down, κουράγιο!«, μας είπε, «Έχετε αγώνα μπροστά σας«
«Δώρο Θεού«, της απάντησα.
Αυτή ήταν η ιστορία μας. Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας!
Ξένια
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου