Μέ τό σταυρό στό χέρι!
Ὁ ἅγιος Εὐθύμιος ὁ νέος ὁσιομάρτυρας ἔζησε στά δύσκολα χρόνια τῆς τουρκοκρατίας. Καταγόταν ἀπό μία πολύτεκνη οἰκογένεια τῆς Δημητσάνας κι ἦταν ἀνιψιός τοῦ μαρτυρικοῦ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε´.
Ἡ μητέρα του –ἀδελφή τοῦ ἁγίου Γρηγορίου– ὅταν ἐπρόκειτο νά τόν γεννήσει, κινδύνευσε νά πεθάνει.
Τότε προσευχήθηκε μέ πίστη κι ἔκανε τάμα στόν ἅγιο Ἐλευθέριο νά τήν ἐλευθερώσει ἀπό τούς πόνους τοῦ
τοκετοῦ καί νά χαρίσει τήν ὑγεία σ᾽ αὐτήν καί τό παιδί της.
τοκετοῦ καί νά χαρίσει τήν ὑγεία σ᾽ αὐτήν καί τό παιδί της.
Πράγματι, τελικά κι ἡ ἴδια σώθηκε καί τό βρέφος γεννήθηκε ὑγιέστατο καί γι’ αὐτό τοῦ ἔδωσαν τό ὄνομα Ἐλευθέριος.
Πηγή : Αντέχουμε
Ὁ Ἐλευθέριος ἔμαθε τά πρῶτα γράμματα στή σχολή τῆς Δημητσάνας κι ἔπειτα συνέχισε τίς σπουδές του στήν Πατριαρχική Ἀκαδημία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί στό Ἰάσιο τῆς Ρουμανίας, ὅπου ἐργαζόταν ὁ πατέρας του μέ τά δύο μεγαλύτερα ἀδέλφια του.
Παντοῦ ἄφινε τίς καλύτερες ἐντυπώσεις.
Ξεχώριζε ὄχι μόνο γιά τήν ἐπίδοσή του στίς σπουδές ἀλλά καί γιά τό ἦθος του. Μάλιστα, παρόλο πού ἦταν μικρός στήν ἡλικία, τό ὄνειρό του ἦταν νά πάει στό Ἅγιον Ὄρος νά γίνει μοναχός.
Τά πράγματα ὅμως ἄλλαξαν. Ὅταν ἔφυγε μακριά ἀπό τόν πατέρα καί τά ἀδέλφια του καί πῆγε γιά νά ἐργαστεῖ στό Βουκουρέστι, ὁ Ἐλευθέριος δέν πρόσεξε τίς κακές παρέες καί λίγο-λίγο παρασύρθηκε μακριά ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ.
Τόσο πολύ ἀσυλλόγιστα ἐπιδόθηκε στήν κοσμική ζωή, ὥστε ἔφτασε στό σημεῖο νά δανείζεται χρήματα γιά νά τά ξοδεύει ἔπειτα στίς ἁμαρτωλές διασκεδάσεις.
Καί τό χειρότερο: κάποιοι Τοῦρκοι στούς ὁποίους εἶχε προσκολληθεῖ τόν ἐπηρέασαν τόσο πολύ, ὥστε τόν ἔπεισαν νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό καί νά γίνει μουσουλμάνος. Τί θλιβερό κατάντημα!
Ἐκεῖνος ὁ καλός νέος, πού εἶχε τόσο ὑψηλούς πόθους, τελικά ἔγινε προδότης!
Ὡστόσο ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ δέν τόν ἄφησε ἀβοήθητο. Ἀμέσως μετά τόν ἐξισλαμισμό του ἄρχισαν νά τόν βασανίζουν τύψεις συνειδήσεως. Ἔνιωθε σάν νά γκρεμίστηκαν ὅλα μέσα του. Ἤθελε νά κάνει προσευχή καί δέν μποροῦσε.
Ἄρχισε τότε νά κλαίει ἀπαρηγόρητος… Ποτάμι ἔτρεχαν τά δάκρυα ἀπό τά μάτια του…
Ναί! Εἶχε μετανιώσει ὁ Ἐλευθέριος γιά τό μεγάλο του παραστράτημα. Κι ἦταν τόσο λυπημένος, πού τό παρατήρησαν ἀκόμα κι οἱ φίλοι του οἱ Τοῦρκοι.
Τό κατάλαβε καί τό ἀφεντικό του καί, ἀπό φόβο μήπως φύγει, τοῦ ἀπαγόρευσε νά βγαίνει ἔξω ἀπό τό σπίτι. Τίποτε ὅμως δέν μποροῦσε νά τόν κρατήσει μαζί μέ τούς Ἀγαρηνούς.
Μέ διάφορους τρόπους ἐπιχείρησε νά δραπετεύσει καί τελικά, ὕστερα ἀπό πολλές θερμές προσευχές στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τό κατόρθωσε.
Κατέφυγε μετανιωμένος στό Ἅγιον Ὅρος,ὅπου συνάντησε τόν ἐξόριστο θεῖο του, Πατριάρχη Γρηγόριο τόν Ε’, καί τοῦ διηγήθηκε ὅλη τήν ἱστορία του.
Ἐκεῖνος τόν δέχθηκε μέ πολλή ἀγάπη καί τόν βοήθησε νά βρεῖ ἕναν καλό πνευματικό γιά νά τόν καθοδηγεῖ στήν πνευματική ζωή.
Πράγματι, στό ἑξῆς ζοῦσε μέ ἀπόλυτη ὑπακοή στόν πνευματικό του πατέρα καί μέ ἔντονη ἄσκηση, νηστεία καί προσευχή. Μάλιστα, ἐκάρη καί μοναχός μέ τό ὄνομα Εὐθύμιος.
Ἐκεῖνο ὅμως πού ποθοῦσε τώρα ἦταν τό μαρτύριο. Ἤθελε νά ὁμολογήσει τόν Χριστό καί νά ξεπλύνει μέ τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου τή μεγάλη προδοσία.
Αὐτό εἶχε διαρκῶς στήν σκέψη του κι αὐτό ζητοῦσε ἀπό τόν Θεό στήν προσευχή του.
Μιά μέρα τόν εἶδε ὁ Γέροντάς του γονατιστό μέ τά χέρια πίσω καί τό κεφάλι σκυμμένο πρός τά ἐμπρός.
— Τί κάνεις ἐδῶ; τόν ρώτησε.
— Προετοιμάζομαι γιά τό μαρτύριο! ἀπάντησε ἐκεῖνος μέ ἐκπληκτική ἀφοβία.
Καί πράγματι, ὕστερα ἀπό λίγο καιρό, μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντά του, ἔφυγε γιά νά πάει στήν Πόλη καί νά μαρτυρήσει.
Οἱ μοναχοί πού τόν ἀποχαιρέτησαν διηγοῦνταν ἀργότερα ὅτι, καθώς ἔφευγε, γύρω του ἁπλώθηκε μιά ἄρρητη εὐωδία. Στό ταξίδι τόν συνόδευε ἕνας μοναχός, ὁ Γρηγόριος, ὁ ὁποῖος ἔμεινε ἐντυπωσιασμένος ἀπό τήν τόλμη μέ τήν ὁποία ὁ εἰκοσάχρονος νέος ἔτρεχε πρός τό μαρτύριο.
Ἔτσι ἔφτασε ἡ μεγάλη μέρα. Ἦταν Κυριακή Βαΐων τοῦ 1814.
Ὁ Εὐθύμιος, ἀφοῦ κοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ξεκίνησε γιά τό ἀνάκτορο τοῦ βεζύρη φορώντας ἐπίτηδες τούρκικα ροῦχα.
Στό χέρι του κρατοῦσε ἕνα σταυρό καί βάγια ἀπό τήν ἐκκλησία. Ἀτρόμητος παρουσιάστηκε στόν Τοῦρκο ἀφέντη καί ὁμολόγησε ὅτι εἶναι χριστιανός.
Μάλιστα, πέταξε μπροστά του τό τούρκικο φέσι πού φοροῦσε καί τό πάτησε ἀναθεματίζοντας τόν Μωάμεθ!
Στήν ἀρχή τόν πέρασαν γιά τρελό ἤ μεθυσμένο. Ἀκολούθησαν ὅμως ἐξοντωτικές ἀνακρίσεις καί σκληρά βασανιστήρια κι ὅταν πλέον ὁ βεζύρης κατάλαβε ὅτι ὁ Εὐθύμιος παρέμενε συνειδητά χριστιανός, διέταξε τόν ἀποκεφάλισμό του.
— Δέν χρειάζεται νά μέ δέσετε, εἶπε στούς δημίους του, πού τόν ἔβλεπαν ἔκπληκτοι νά βαδίζει τό δρόμο πρός τό μαρτύριο μέ τή θέλησή του.
Ὅταν ἔφτασαν στόν καθορισμένο τόπο, προσευχήθηκε, ἀσπάστηκε τόν τίμιο Σταυρό κι ἀτάραχος ἔσκυψε τόν αὐχένα στό δήμιο.
Ἐκεῖνος ὅμως ἀπέτυχε στό πρῶτο χτύπημα.
— Χτύπα καλά, φώναξε ὁ Εὐθύμιος, κι ὕστερα ἀπό ἄλλα δύο χτυπήματα, τό κεφάλι του ἔπεσε στή γῆ, ἐνῶ τό σῶμα του ἔμεινε ὄρθιο πρός κατάπληξη ὅλων τῶν παρόντων.
Καί τό πιό θαυμαστό: ὅταν ὁ μοναχός Γρηγόριος πλησίασε γιά νά παραλάβει καί νά ἀσπαστεῖ τήν τιμία κεφαλή του, ὁ Ἅγιος ἄνοιξε τά μάτια ἐνῶ τό πρόσωπό του ἔλαμψε ἀπό χαρά!
Σήμερα ἡ τιμία κάρα του φυλάσσεται στό Ἅγιον Ὄρος, στή Μονή τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος (τό γνωστό ὡς Ρωσικό μοναστήρι), ἐνῶ μέρος τῶν λειψάνων του βρίσκεται στή σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου τῆς Μονῆς Ἰβήρων.
Στή Δημητσάνα οἱ συμπατριῶτες του ἔκτισαν ἱερό ναό πρός τιμήν του στόν τόπο τῆς κατοικίας του.
Τή μνήμη του τήν ἑορτάζουμε κάθε χρόνο στίς 22 Μαρτίου.
Νικηφόρος
.
Αντιγραφή για το «σπιτάκι της Μέλιας» / εδώ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου