ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΜΕ ΧΤΥΠΑΕΙ

  Πολλοί γονείς απευθυνόμαστε σε ειδικούς όταν τα παιδιά πάνω σε ένα καυγά μας χτυπούν, μας δαγκώνουν ή μας πετάνε πράγματα. Οι γονείς τρομοκρατούμαστε μπροστά σε τέτοιες βίαιες αντιδράσεις των παιδιών και αγχωνόμαστε για το πώς να το αντιμετωπίσουμε αλλά και για το τι μπορεί να σημαίνει για το ίδιο το παιδί και για το μέλλον του.
Η αλήθεια είναι πως δεν περιμένουμε από ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι να θυμώνει τόσο πολύ και να κάνει μια τόσο σκληρή κίνηση που μας πονάει. Πως γίνεται λοιπόν αυτό;


Και τα παιδιά θυμώνουν!!!
Απορούμε δηλαδή γιατί τα παιδιά θυμώνουν! Και γιατί όχι; Όταν τους απαγορεύουμε να κάνουν κάτι, όταν τους λέμε όχι για το αγαπημένο τους παιχνίδι ή την αγαπημένη τους εκπομπή στην τηλεόραση, αυτά χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν τι σημαίνει το «για το καλό σου», θέλουμε να το αποδεχτούν εύκολα, και να συνεχίσουν ευχάριστα τη μέρα τους. Κάθε άνθρωπος όπως και κάθε παιδί διαθέτει το βασικό συναίσθημα του Θυμού. Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να θυμώνει. Και αυτό είναι ένα πολύ ισχυρό εφόδιο για το μέλλον. Ο Θυμός μας ενημερώνει για το πότε μας καταπατούν τα όριά μας, για το πότε μας δυσαρεστούν και προσδιορίζει τις επιθυμίες μας. Δεν θέλουμε λοιπόν τα παιδιά μας ως ενήλικες να υπολείπονται σε αυτό το βασικό εφόδιο, άρα πρέπει να τα βοηθήσουμε να το διατηρήσουν από την παιδική τους ηλικία. Η τακτική του θυμώνεις μία εσύ, δέκα εγώ, το μόνο που εξυπηρετεί είναι για να καταπιέσουμε το συναίσθημα του θυμού στα παιδιά, με αποτέλεσμα και στο μέλλον να μην μπορούν να το αναγνωρίσουν και να δέχονται εύκολα πιέσεις από τους γύρω τους.

Και πως το αντιμετωπίζουμε?
Το ζητούμενο είναι το πώς αντιδρούμε όταν θυμώνουμε. Και σε αυτό τον τομέα είναι που πρέπει να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας. Δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν όταν τους κατακλύζει αυτό το έντονο αίσθημα και ξεσπούν με όποιο τρόπο έχουν δει στο περιβάλλον τους (είτε στο σπίτι, στο σχολείο από τα άλλα παιδιά ή την Τηλεόραση).  Και ας μη ξεχνάμε πως δεν έχουν ακόμα την αίσθηση του τι είναι επικίνδυνο. Για παράδειγμα δεν ξέρουν πως αν πετάξει το βάζο στο κεφάλι μπορεί να προκαλέσει μεγάλη ζημιά.

Η Λύση είναι η εκπαίδευση!
Συνεπώς η εκπαίδευση στη διαχείριση του θυμού είναι αυτό που χρειάζεται επιμονή και υπομονή. Αρχικά ως γονείς πρέπει να ελέγξουμε τι παράδειγμα έχουν τα παιδιά από εμάς. Πως βλέπουν να αντιδρούμε εμείς όταν θυμώνουμε μαζί τους, με τη δουλειά μας, με το σύζυγό μας κ.α. Δεν μπορούμε εμείς να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βρίζουμε και σε αυτά να λέμε πως απαγορεύεται γιατί είναι παιδιά. Είναι απόλυτα σίγουρο πως είναι πανέξυπνα και ακόμα και αν κάνουν πως συνετίζονται, η δικαιολογία μας δεν τα έχει πείσει. Το επόμενο βήμα είναι να αποδεχτούμε και να τους επιτρέπουμε να θυμώσουν. Αυτό όπως αναφέραμε είναι βασικό δικαίωμά τους και απαραίτητο στοιχείο τους. Μπορούν να θυμώνουν αλλά πρέπει να έχουν κανόνες και όρια για το τι κάνουμε όταν νιώθουμε έτσι. Για παράδειγμα και βέβαια μπορεί το παιδί μας να θυμώνει και να φωνάζει λίγο παραπάνω αλλά δεν μπορεί να μας χτυπάει, να σπάει πράγματα κοινά του σπιτιού, να βρίζει κ.α. Και βέβαια η εκπαίδευση δεν μένει εκεί. Δεν αρκεί να τους δείξουμε τι δεν μπορούν να κάνουν. Πρέπει να τα βοηθήσουμε να βρουν τρόπους αποδεκτούς να εκφράζονται. Μπορεί ας πούμε να τους επιτρέπουμε να σπάσουν κάτι δικό τους, αλλά ασφαλώς θα βιώσουν και τη συνέπεια μετά του να το στερούνται, και να μαζέψουν και ότι κάνουν. Μπορούν να χτυπούν ένα μαξιλάρι ή να μην έχουν όρεξη να μας μιλήσουν για όση ώρα αυτά χρειάζονται. Μπορούν να κάνουν άνω κάτω το δωμάτιό τους, αλλά όταν ηρεμήσουν αυτά τα ίδια θα πρέπει να τα ξαναμαζέψουν, άντε και με λίγη δική μας βοήθεια.

Εν κατακλείδι…
Όλο αυτό το θέμα έχει να κάνει με εκπαίδευση και εκμάθηση τρόπων έκφρασης. Ένα παιδί που παρακολουθώ σε συνεδρίες μου είχε πει κάποτε: «εσείς οι μεγάλοι τα βλέπετε όλα εύκολα γιατί έχετε περάσει πλέον από αυτό το στάδιο. θυμηθείτε όμως λίγο πως ήταν τότε που ήσασταν παιδιά. Είναι δύσκολη η διαδικασία μέχρι να μάθεις όσα πρέπει…» Και αυτή είναι μεγάλη αλήθεια.

Πρέπει πάντως να σημειωθεί πως σε περιπτώσεις όπου η επιθετικότητα και οι βίαιες αντιδράσεις του παιδιού είναι πολύ έντονες, δεν επιδέχονται εύκολα την εκμάθηση ή οι γονείς δυσκολεύονται να διαχειριστούν και να οριοθετήσουν την κατάσταση κρίνεται απαραίτητο να απευθυνθούν σε ειδικούς ώστε να προλάβουν οποιαδήποτε δυσάρεστη εξέλιξη.

Σχόλια