Καλημέρα και σήμερα...

 

πηγή Το ηθος που χάσαμεΠρωινό ξύπνημα για τους ανθρώπους που ασχολούνται με τη γη...Ο χρόνος ποτέ δεν τους φτάνει...Οι κήποι περιμένουν τα νέα φυτά και θέλουν καθάρισμα...Πάνω από το κεφάλι μου συχνά έχω συντροφιά ένα γεράκι(έρχονται πολλά από το διπλανό βουνό...ευτυχώς δεν έχουν εξαφανιστεί τα περήφανα αυτά πουλιά)...Μου αρέσει να το κοιτάζω...Περισσότερο θαυμάζω το μανουβράρισμα στον ουρανό,χωρίς σχεδόν να κουνάει τα φτερά του...Μπορώ να ξεχωρίσω από μακρυά ένα γεράκι,μόνο από το πέταγμά του...

...και στο δέντρο δίπλα στον κήπο,μου κρατάει συντροφιά η φωνή του κούκου...Ήρθαν επιτέλους κι αυτοί οι ταξιδιώτες της Άνοιξης...

...ο κήπος καθαρίζεται...νέα φυτά μεταφέρονται στο χώμα...καινούργια σπορεία...

...ενώ τα παλιότερα έχουν ήδη αρχίσει να φυτρώνουν...

...σπόρους έχω λάβει πολλούς τελευταία από φίλους της Μικρής Φάρμας,το Πελίτι αλλά και το Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου στην Ανατολή Αγιάς...Ντόπιους σπόρους...μεγάλη ευθύνη...Δύσκολο να κρατηθούν ανόθευτες οι ντόπιες ποικιλίες...Παλιότερα σε κάθε περιοχή της Ελλάδας καλλιεργούνταν ένας τύπος φυτού(π.χ. στη Σαντορίνη το σαντορινέικο ντοματάκι) που είχαν εγκλιματιστεί στην περιοχή(ανάλογα με τις συνθήκες υπήρχαν π.χ. αγγούρια άνυδρα όπως τα αντζούρια ή άλλα που χρειάζονταν πολύ νερό)...Έτσι οι σπόροι διατηρούνταν καθαροί...Σήμερα όμως οι σπόροι περνούν από χέρι σε χέρι και από περιοχή σε περιοχή,οι διαφορετικές ποικιλίες φυτεύονται σε κοντινές αποστάσεις μεταξύ τους με αποτέλεσμα να προκύπτουν υβριδικά φυτά...(ακόμη κι αν κάποιος προσπαθήσει να κρατήσει μόνο ένα είδος φυτού του τα χαλάει ο κήπος του γείτονα)...Υπάρχουν κάποιοι τρόποι να μετριαστεί το κακό...Σκοπεύω να τους δοκιμάσω φέτος οπότε θα σας γράψω τα αποτελέσματα και τις...τεχνικές λεπτομέρειες....

...εποχή και για τη συλλογή του χαμομηλιού...Γέμισε η γη με το ταπεινό αυτό λουλουδάκι και ο αέρας με τη χαρακτηριστική μυρωδιά του...Κόψτε το λουλουδάκι και ένα μέρος από τον κορμό ....απλώστε το σε σκιερό μέρος με αέρα ...κι όταν ξεραθεί φυλάξτε το σε βάζα....σπουδαίο ηρεμιστικό...κατευθείαν από το φαρμακείο της φύσης...

...νέα μέλη για το κτήμα μας...Πανέμορφα, φωνακλάδικα ,ζωηρά παπάκια που βγήκαν από τα αυγά που μας έστειλε ένας εξαιρετικός φίλος...ο Μίλτος...τον ευχαριστούμε από καρδιάς για το υπέροχο δώρο....

,

...σεργιανούν στο χώμα όλο χαρά...φίλος μας είπε πως αυτό κάνει καλό στα ποδαράκια όσων είναι στραβά...συμβαίνει συχνά αυτό στα παπάκια...

...τα παιδιά τα έχουν υπό την προστασία τους...

...και κάποιοι άλλοι-γεμάτοι ζήλεια- κάνουν ότι δεν βλέπουν...

...για ένα από αυτά χρειάστηκε να δέσουμε τα ποδαράκια του για μια μέρα αφού με τίποτα δεν ίσιωναν...

...το κρατήσαμε μακρυά από τα υπόλοιπα για να μην το ποδοπατήσουν...μάλλον δεν του άρεσε καθόλου...

...προβλήματα με τα πόδια τους έχουν κάποιες φορές και τα κοτοπουλάκια,όπως αυτό που δεν μπορούσε να κουνηθεί καθόλου...καταδικασμένο σε συνεχές...σπαγγγάτο...

...αν αντιμετωπίσετε τέτοια περίπτωση δέστε τα ποδαράκια του για 5-6 ώρες με ένα χανζαπλάστ...

...στην αρχή θα δυσκολευτεί...γρήγορα όμως δεν θα το ξεχωρίζετε από τα υπόλοιπα!!!!

...τρόποι που η πείρα έχει φανερώσει....κάποιοι πολύ ποιητικοί ,όπως η σύσταση φίλου να κρεμάσουμε στο κοτέτσι μας μια παλιά κούκλα... για να κρατήσει μακρυά τις νυφίτσες... σπεύσαμε-όπως ήταν φυσικό....

...οτιδήποτε για τις κοτούλες μας...

..τρόποι που ίσως φαίνονται πέραν της λογικής...αλλά ευτυχώς δεν πάσχουμε από τέτοια σύνδρομα...περισσότερο άνθρωποι των παραμυθιών παρά της στεγνής πραγματικότητας...των μυστικών που μπορεί να κρύβουν οι άνθρωποι αλλά και τα αντικείμενα... όπως αυτό το παλιό μπαούλο...πολύ παλιό ...τουλάχιστον 70 χρονών....

...με τα σημάδια του χρόνου ορατά πάνω του...

...το ρετουσάραμε πρόχειρα...κάποτε θα πρέπει να το συντηρήσουμε...αλλά ακόμα κάνει τη δουλειά του....

...και που, αφού άνοιξε, δεν μπορεί παρά να σας πει κι ένα παραμύθι.. από αυτά που κλείνει μέσα του(όλοι το ξέρουν πως τα παραμύθια κρύβονται μέσα σε παλιά μπαούλα)....

...Και -παρόλο που τα παραμύθια ανήκουν στη νύχτα περισσότερο ,παρά στη μέρα- έτσι θα σας ευχηθώ...καλημέρα και σήμερα...

Μια φορά ήταν ένας βασιλιάς και είχε στο κεφάλι του ένα κερατάκι. Το είχε πολύ κρυφό, μα πώς να το κρύψει και από τον κουρέα του; Κάθε φορά όμως που πήγαινε να του κόψει τα μαλλιά, ο βασιλιάς τον φοβέριζε να μην το πει σε κανένα, γιατί θα του πάρει το κεφάλι. Άλλος κανένας δεν το ήξερε εκτός από τον κουρέα του βασιλιά. Ο κουρέας δεν μπορούσε να βαστάξει το μυστικό, μα φοβόνταν πάλι. Τι να κάνει; Πού να το ειπεί; Πήγε σ’ ένα πηγάδι, έσκυψε αποπάνω και φώναξε μ’ όλη του την καρδιά: Ο βασιλιάς έχει κερατάκι! Ύστερα από λίγον καιρό το πηγάδι ξεράθηκε, και φύτρωσε μέσα του μια καλαμιά. Η καλαμιά μεγάλωσε και μια μέρα πέρναγεν ένας τσοπάνης, έκοψε την καλαμιά κι έκανε μια φλογέρα και την έπαιζε. Μα η φλογέρα έλεγε: Μπι, μπι, ο βασιλιάς έχει κερατάκι, ο βασιλιάς έχει κερατάκι! Το άκουσεν ένας, το άκουσεν άλλος, το έμαθεν όλη η χώρα, έφτασε και στ’ αυτιά του βασιλιά. Στέλνει ο βασιλιάς, φωνάζει τον κουρέα. – Πού τον είπες αυτόν το λόγο; τον ρωτάει. Ο καημένος ο κουρέας ορκιζόταν πως δεν το είπε σε κανένα. Μόνο μια φορά, λέει, δεν βάσταξα και πήγα και το είπα μέσα στο πηγάδι. Φωνάζουν και τον τσοπάνη κι αυτός μαρτύρησε πως τη φλογέρα την έκαμε από ένα καλάμι που βγήκε μέσα στο πηγάδι. Έτσι φανερώθηκε πως κάποτε ριζώνουν και τα λόγια.

(από το βιβλίο: Γ.Α. Μέγας, Ελληνικά Παραμύθια, A΄, Bιβλιοπωλείον της «Eστίας» I.Δ. Kολλάρου & Σιας A.E., 1994