Σε τρεις περιπτώσεις οι επεμβάσεις των γονέων είναι απαραίτητες. Μερικές φορές τα παιδιά προκαλούν την ανάμειξη του πατέρα ή της μητέρας, θέλοντας να στρέψουν την προσοχή σε κάποια προβλήματα της σχέσης τους με τους γονείς:
Όταν τα παιδιά δεν τηρούν τους συμφωνημένους κανόνες και τα τελετουργικά της μάχης, πρέπει να επεμβαίνετε. Αλλιώς γίνεστε αναξιόπιστοι. Πρέπει να εξετάζετε γιατί παραβιάστηκαν τα όρια, αν δηλαδή το παιδί δεν μπορεί να τηρήσει τους κανόνες (π.χ. επειδή αισθάνεται ότι πνίγεται), ή δεν θέλει να τους τηρήσει (π.χ. επειδή μέσα απ’ την πρόκληση ζητά έμμεσα στοργή).
Πηγή : Μπορώ
·Οταν η επιθετικότητα απέναντι σ’ ένα αδερφάκι είναι τόσο φανερή που οι γονείς πρέπει να την προσέξουν. Αν αγνοήσουν την επιθετική συμπεριφορά και δεν επέμβουν, θα γίνει ακόμα πιο έντονη. Συνήθως το παιδί προσπαθεί μ’ αυτόν τον τρόπο να κάνει τους γονείς να δώσουν προσοχή σε κάποια προβληματική κατάσταση στη ζωή του.
Το ίδιο ισχύει κι όταν ο καβγάς ανάμεσα στ’ αδέρφια γίνεται συνέχεια μπροστά στα μάτια και τ αυτιά των γονιών. Οι γονείς γίνονται οι θεατές μιας αντιπαράθεσης που γίνεται ακριβώς για να τη δουν εκείνοι. Αν αδιαφορήσουν, η σύγκρουση θα επεκταθεί. Αυτός ο καβγάς έχει συμβολικό χαρακτήρα. Συνήθως τον σκηνοθετεί το μεγαλύτερο παιδί, θέλοντας να εμπλέξει τους γονείς σ’ αυτόν, επειδή αισθάνεται έλλειψη στοργής.
Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν πρέπει να επεμβαίνει κανείς αλλά πώς πρέπει να επεμβαίνει. Γιατί αρκετά συχνά οι παρεμβάσεις των γονιών χειροτερεύουν τα πράγματα.
Ας πάρουμε το παράδειγμα της Πία και της Γκρέτε. Η Πία σπρώχνει την Γκρετε. Εκείνη ουρλιάζει. Η μητέρα έρχεται τρέχοντας στο δωμάτιο και απευθύνεται πρώτα στην Πία: «Τι έκανες;». Έτσι η Πία παίρνει πρώτη την προσοχή της μητέρας και μαθαίνει πως «Όταν σπρώχνω την Γκρέτε, την πονάω και τότε η μαμά τουλάχιστον με βλέπει!».
Όταν στρέφουμε την προσοχή μας πρώτα στον “δράστη”, δεν πρέπει να απορούμε που εκείνος συνεχίζει την ίδια συμπεριφορά, αφού έτσι τον προσέχουμε. Γιατί και η αρνητική προσοχή είναι προσοχή.
Υπάρχουν καλύτεροι τρόποι ν* αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα: Παίρνουμε πρώτα απ’ όλα αγκαλιά το “θύμα για λίγο. Δεν πρέπει όμως να δείξουμε υπερβολική συμπόνια, γιατί τότε τα μικρότερα παιδιά θα ζητούν συνεχώς την υποστήριξή μας στους καβγάδες και θα προσπαθούν να την κερδίσουν με τα κλάματα. Ενώ εκφράζουμε στο “θύμα” τη συμπόνια μας, στέλνουμε το “δράστη” έξω από το δωμάτιο με φωνή που δεν σηκώνει αντιρρήσεις: «Θέλω να πας έξω!». Αν εκείνος δεν φεύγει, φεύγουμε εμείς από το δωμάτιο μαζί με το μικρότερο παιδί.
Όταν επεμβαίνουμε σ’ έναν τρομερό καβγά που δεν ξέρουμε ποιος τον ξεκίνησε, είναι μερικές φορές καλύτερα να χωρίζουμε τα δύο παιδιά, να τα στείλουμε σε διαφορετικά δωμάτια και να μιλήσουμε μαζί τους μετά, αφού έχουν ηρεμήσει -όχι βέβαια για το ποιος ξεκίνησε, αλλά για το πώς θα μπορούσαν να λύσουν αλλιώς τις διαφορές τους, χωρίς να χάνεται ο αμοιβαίος σεβασμός. Ή μπορούμε να συζητήσουμε ιδιαιτέρως με το μεγαλύτερο παιδί σχετικά με το πώς θα μπορέσει στο μέλλον ν’ αντιμετωπίσει το πρόβλημα με άλλον τρόττο και όχι με τη βία.
Παρόλα αυτά υπάρχουν φάσεις, που η αντιπαλότητα ανάμεσα στ’ αδέρφια είναι ιδιαίτερα έντονη: Όταν π.χ. έρχεται στον κόσμο ένα αδερφάκι και αλλάζουν οι ισορροπίες μέσα στην οικογένεια. Η ζήλια τότε δεν εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή αμέσως μετά τη γέννηση του παιδιού. Η αντιπαλότητα εκδηλώνεται μόνον όταν το καινούργιο μέλος της οικογένειας μαθαίνει να μπουσουλάει ή να περπατάει και μπαίνει έτσι στο οπτικό πεδίο και το ζωτικό χώρο των μεγαλύτερων παιδιών.
Οι προσπάθειες που κάνουν τα παιδιά να ανεξαρτητοποιηθούν και να οριοθετηθούν γίνονται ιδιαίτερα έντονες, όταν το μεγαλύτερο παιδί πρωτοπηγαίνει σχολείο, ενώ το μικρότερο είναι ακόμη στο νηπιαγωγείο ή όταν το μεγαλύτερο παιδί μπαίνει στην εφηβεία, ενώ το μικρότερο δεν έχει ακόμη “βγει απ’ τ’ αυγό του”. Ενώ τα μικρότερα αδέρφια θαυμάζουν και λατρεύουν τα μεγαλύτερα, εκείνα θεωρούν τα “μικρά” εκνευριστικά κι ανυπόφορα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου